Boekrecensie: Ga als een rivier
Riet vertelt: Deze zomer 'Ga als een rivier' van Shelley Read uitgelezen. Ik moest er even inkomen, maar dat lag meer aan het nog niet afgeschakeld zijn, maar daarna kon ik niet meer stoppen. De zeventienjarige Victoria ontmoet Wil, een jongen van Indiaanse afkomst, een ontmoeting die haar leven een andere wending geeft. Ze voelt zich onmiddellijk aangetrokken tot hem. Na al haar verlies (haar moeder, neefje en tante verongelukten) eindelijk zich gezien weten en verbinding voelen. En dan is er de verbinding met de natuur, een stevig anker, en vooral met haar perzikenboomgaard, die de ongeëvenaarde Nash-perziken voortbrengen.
Maar de ontmoeting met Wil is de aanzet tot de volgende reeks traumatische verliezen en moet ze ook haar woonplek verlaten om met haar perzikbomen elders te wortelen. Het boek volgt haar van 1948 tot 1971.
'Net als mijn boomgaard had ik veerkracht getoond in nieuwe aarde, en nadat ik door de omstandigheden was ontworteld, was ik erin geslaagd verder te gaan. Maar ik had ook gewankeld, mijn evenwicht en mijn vastberadenheid verloren en me ontelbare keren angstig opgekruld. Kracht, zo had ik geleerd, was als deze rommelige woudbodem, opgebouwd uit kleine triomfen en oneindige blunders, zonnige uren gevolgd door plotse stormen die alles weer kapotmaakten. We zijn een en allemaal gelijk, al was het alleen maar door de uiterst pijnlijke maar prachtige manier waarop we allemaal stukje voor onvoorspelbaar stukje groeien, vallen, vanuit de brokstukken overeind krabbelen, opstaan het op het beste hopen.'
In dit proces zijn ankers als een trouwe hond, een buurvrouw en later een goede vriendin onontbeerlijk te zijn om de veerkracht te behouden. Een prachtig boek en tegelijk zo'n link naar het werken met verlies, rouw, trauma en verbinding.